( -- قابل ویرایش )
تعداد صفحه : 6
امامت علم نسبت به عمل آنكه ديده دل او بيناست و عمل وي از روي بصيرت است، مرحله آغازين عمل او "علم" ميباشد؛ علم به اين كه عمل وي به سود اوست يا به زيان او. اگر به سود او بود بدان اقدام نموده يا آن را ادامه ميدهد و چنانچه به زيان وي بود آن را انجام نداده يا متوقف ميكند: "فالناظر بالقلب، العامل بالبصر، يكون مبتدا عمله ان يعلم أعمله عليه أم له، فان كان له مضي فيه، و ان كان عليه وقف عنه"1 براين اساس، آنكه بدون علم دست به كاري ميزند مانند كسي است كه بيراهه يا كژراهه را طي ميكند كه دوري وي از راه راست، جز بر دور شدن او از هدفش نخواهد افزود؛ و در مقابل، آنكه عالمانه به انجام كاري ميپردازد نظير شخصي است كه صراط مستقيم را ميپيمايد: "فان العامل بغير علم كالسائر علي غير طريق فلايزيده بعده عن الطريق الواضح الاّ بعدا من حاجته، والعامل بالعلم كالسائر علي الطريق الواضح"2 عالمي كه در مرحله عمل، از راهنمايي علم خود مدد نگيرد و به غير علم خويش عمل نمايد، مانند جاهل سرگرداني است كه از بيماري جهل خود بهبود نمييابد زيرا بين شخصي كه به دستور راهبر خويش ترتيب اثر نميدهد و بين كسي كه فاقد راهنماست، از نظر نتيجه، تفاوتي متصوّر نيست؛ گمراهي اولي، سلب هدايت به انتفاء محمول است و ضلالت دومي سالبه به انتفاء موضوع: "ان العالم العامل بغير علمه كالجاهل الحائر الذي لايستفيق من جهله"3 توصيف علم به "نور" كه در برخي از سخنان حضرت اميرالمؤمنين (عليه افضل صلوات المصلين) آمده است، تعبير لطيف و دقيقي از امامت علم نسبت به عمل ميباشد. ويژگي نور آن است كه به ذات خود روشن است و علاوه بر آن، روشنگر غير خويش مي
قسمتی از محتوی متن پروژه میباشد که به صورت نمونه ، بعد از پرداخت آنلاین در فروشگاه فایل آنی فایل را دانلود نمایید .
« پرداخت آنلاین و دانلود در قسمت پایین »
مبلغ قابل پرداخت 2,000 تومان